Chlebek watykański z czekoladą i suszonymi śliwkami

     Tydzień temu dostałam zaczyn na ten chlebek od znajomej, a razem z nim pozytywną energię - według zasad część mieszanki trzeba przekazać innym ludziom. Fajna filozofia, zwraca uwagę na drugiego człowieka i dzielenie się najprostszymi rzeczami, a dodatkowo uczy cierpliwości - na upieczenie poczekamy 7 dni. Oczekiwanie wynagrodzi smak chlebka (a właściwie to ciasta), który możemy uzupełnić ulubionymi dodatkami. Jeśli nikt was nie lubi, nie macie przyjaciół albo chociaż znajomych skłonnych przekazać wam zaczyn, nie smutajcie - można zrobić samemu.

Zaczyn:

10 g świeżych drożdży

1/4 szklanki ciepłej wody

250 g mąki

250 g cukru

250 g mleka

     W niedzielę drożdże rozpuszczamy w ciepłej wodzie, mieszamy z resztą składników w największej misce jaką mamy w domu, przykrywamy materiałową ściereczką i odstawiamy w ciepłe i suche miejsce. Tak, to żyje.

Poniedziałek

• dosypać 250 g cukru, nie mieszać

Wtorek

• dolać 250 g mleka, nie mieszać

Środa

• dodać 250 g mąki, nie mieszać

Czwartek

• wymieszać rano, w południe i wieczorem

Piątek

• dodać 250 g cukru, nie mieszać

Sobota

• wymieszać, podzielić na 4 części, 3 oddajemy dobrym ludziom na szczęście :)

Niedziela

• pieczemy naszą część - dodajemy 250 g oleju, 250 g mąki, 3 jajka, cukier waniliowy, po płaskiej łyżeczce proszku do pieczenia i soli. Reszta dodatków jest opcjonalna, ja dorzuciłam opakowanie pralinek nugatowych Milki i dwie garście suszonych śliwek. Pieczemy 45 minut w 180 stopniach.

     Według przepisu chleb watykański piecze się raz w życiu, jednak po spróbowaniu jestem pewna, że jeszcze nieraz do niego wrócę. Ma specyficzną, delikatnie chrupką konsystencję (jest takie określenie?), której nie można porównać z niczym innym - trzeba upiec i się przekonać!

A na koniec piosenka, która niezmiennie poprawia mi humor od kilku tygodni :)